Güneşin Batışı

Geçen hafta bir geceliğine eğitim sınavım için otelde konaklamam gerekiyordu ve Büyükçekmece’de bulunan Eser Otel’e Perşembe günü öğleden sonra giriş yaptım. 

Kalacağım oda beşinci kattan deniz manzaralı bir odaydı. Odaya girdiğimde bir kızıllık çarptı gözüme. Harika bir parlaklık… Ayarlasan ayarlanamayacak bir görüntü.  

Cama doğru yürüyüp tülü araladığımda gördüm güneşin suya yansıyan sililüyetini. Bayıldım ışık kırılmalarına. Hayran kaldım.

Harikaydı görüntü.

Güneşin o muhteşem kızıllığı içeriye yansımış odayı parlatmıştı. Güzel görünüyordu. 
 

Gökyüzü güneş ve deniz dendiğinde ben kalakalırım öyle. Seyre koyulurum nerde olursam olayım. Bakarım gökyüzüne, denize, güneşe. Duyarım o onda anlatmak istediklerini. Hissederim. Yaşarım kendimce.O bulutlar gezinirken gökyüzünde çok şey anlatır anlamak isteyene.

Bende o muhteşem kızıllığı seyre koyuldum. Koltuğumu cama doğru çevirerek denizi ve güneşi seyrederek keyif yaptım bir saat boyunca. 


Yavaş yavaş batarken güneş bende düşüncelerimle birlikte elimde kahvemle daldım gittim denizin kıyıya vuran dalgalarının hareketine. O huzur verici görüntü aldı götürdü beni kendimden bambaşka diyarlara. 

Denizi olmayan bir şehir bana yoksun ve yitik gelir. Denizi olmayan bir şehirde yaşayamam ben. Ne zaman kendimi huzursuz hissetsem ve gerçekten temiz bir havaya ihtiyaç duydsam sahile kaçmak gelir içimden. Kaçar giderim ve yosun kokusunu içime çeke çeke gezerim. Deniz alır götürür içimdeki kederi ve hüznü. Rahatlık hissi yaratır bende. İşte bu yüzden deniz bambaşkadır benim içimde. Ayrı bir yer tutar.

Ve ben güneş battı aydınlığını ve kızıllğını alıp götürek.