Çocuk Gibi Sevmeli

Anne dur dur ben çiçek alıcam.
Sana vereyim. 
Ne oğlum o? Bak papatya. 
Aaa papatya mı?
Aşkım toplamaya başladı.
Minik ellerden henüz bir kaç papatya bana verildi. 
Bir kaç tanede sırt çantamıza.
O da seviyor benim gibi çiçekleri.
Aslında çocuk gibi sevmeli.
Zarar vermeden  karşılıksız saf.
O minik eller anne yüreğine o kadar sıcak dokunuyor ki.
Bazen acı bazen yürek sızısı veriyor.
Keşke hep küçük kalsaydık.
O zaman duymak istemediğimiz o cümleler canımızı derinden yakmazdı.
Biz bazı insanlar kötüyüz.
İçimizde intikam ve öfke öç alma var. Nereye kadar. 
Ölümde var.
Bunu unutuyoruz işte.
Hayat göründüğü  kadar uzun değil.  
Çok kısa. 
Yapamadıklarınla dolu.
O yüzden hep iyi kalmalı. 
Çocuk gibi saf sevmeli.
Sabah sabah biraz ağır oldu belki ama böyle geldi bugün içimden.  Belki 1 Mayıs çalışıyorum diye, belki oğlumu öpüp üstünü örtüp ciķdim diye, belkide bu sabah evde damla ile kahve eşliğinde dedikodu yapamadım diye. 
Hepsi olabilir aslında.
Ben bugün böyleyim.  Ya siz?