Ben De Onlardan Değilim

Ne zamandır yazı yazmıyorum blogumda. 

Güzel şeylerden bahsetmek isterdim ama öyle yapmayacağım. Bugün  içimden geçen ne kadar olumsuz, ne kadar sinir edici şey varsa onları yazmak istiyorum. 

Belki bu bir bir haykırış. Belki bir isyan. belki bir rahatlama olabilir. Yorumu size bırakıyorum.

Yaşam mı hayat mı adı her neyse, yada yazılmış bir kaderimiz mi? 

Bilemiyorum. Şunu anladım ki üzülmek mutlu olmaktan daha kolay hale gelmiş. 

Çevremde ben de dahil, hep bir mutsuz, hep bir karamsar olarak bıkmış şekilde yaşıyoruz. Üzülüyoruz. hemde çok.

Yoldan on kişi çevirmeye kalksak eminim ki o on kişide bir şekilde mutsuz. 

Yaşamımızın en önemli gelişmeleri, evlilik iş hayatı ve aileden ibaret. Bunların hepsini içine olan olmazsa olmaz birde para var. 

Zincirlenmiş, birbirine dolanmış onca şey, mücadele etmek için birbirini sürüklüyor ve bizi paslı demirlerinin arasına sıkıştırıyor. 

Sıkışıp kaldığım bir zamandayım ve ne çözüm bulacağımı bulamıyorum. Bulduğum çözümlerde hep anlık ve o günü kurtarmakla ilgili oluyor.

Tükendiğiniz oluyor mu? benim çok oluyor artık. Konuşmaktan. hep kendimi ifade etmekten yoruldum. Ne kadar anlatsam da bir türlü kendimi ifade edememekten tükendim. 

bazen bırakıyorum. Sessiz kalayım diyorum ama bu seferde içimdeki ikinci Elmas konuşmaya başlıyor. 

İşte en kötüsüde  kendi konuşmanı dinleyip o duyduklarına inanmak. 

Arkadaşım yasemin hep bana derdi "Elmas beyninin içinde konuşmayı kes!"

Şimdi yine yanımda olsa da bana dese. 

hatalar ve yanlışlar bizler için. 

Neden kabul etmek bu kadar zor. Bu inat bu zorlama niye? 

Sürekli öfke ve kin barınır olmuş bedenimizde ve bizi yeyip bitirdiğini anlayamaz hale gelmişiz. 

Hep bir öne çıkma, hep benim dediğim olsun havası ve tarzı hepimizde var. Ben ben ben haklıyım nidaları

hayır efendim hep sen haklı olmayabilirsin. Sende suçlusun. Kabul etmekte bir büyüklük.

Ben de kendimi eleştirdiğimde ben de mi artık öyle oldum demeye başladım. korkuyorum kendimden. Düşüncelerimden.  

Böyle olmak istemiyorum. 

İyiyken bir şekilde hayat sana değişiklik sunup yollarını ayrıldığında kötü olmak istemiyorum. 

hatalarını ve yanlışlarını yüzüne vurduğumda suçlanmak istemiyorum. 

Yapılan tüm hataların ortak kabahatlerin tek suçlusu olmak "Hımm. günah keçisi bu" diye ilan edilmek istemiyorum. 

Bir şeyi iyi biliyorsun diye, sırf fesat olup üstüne basılan kişi olmak istemiyorum. 

Herkesin bilgisi kendine.

Hep diyorum ve demekten de hiç bir zaman bıkmadan söyleyeceğim. "Kötü olmak çok kolay neden iyi olmak için uğraşmıyorsunuz"

çağımızın hastalığı bence gıybet. Kim demiş, ne yapmış, aaa ne olmuş, hemen dinlemeler. başkalarının üzüntüsünden nemalanmalar. Oh olsun demeler. Falan filan bir sürü şey. Yok mu etrafınızda. Kafanızı bir çevirip bakın neler dayayacaksınız. 

Duymak, görmek, yorumda bulunmak istemiyorum. Kaçıyorum. kaçmak istiyorum. 

Yaşam tarzımız, şartlarımız, olumsuz koşullar karşısında yinede nefes almak bir nimet. Bizi sevmeyenler kadar seven insanlarda var. Sevilmek varken sevmemeyi seçen insanlar kendilerine yanlış yapanlar. Neden mi? Sevmek nedir bilmiyorlar çünkü. 

Sevin, Sevilin. Kötü, olumsuz, yanlış ne varsa çıkarın hayatınızdan. 

Hayat ta aldığımız kararlar karşısında üzüntüye düşebilir, pişmanlık yaşayabiliriz. zaman zaman dönüm noktalarımız olur. Olacaktır da. Korkmadan cesaretle kendimize güvenerek yaşama tutunalım. 

Affınıza sığınarak Sallayın gitsin. 

Yazımı Peygamber Efendimizin güzel bir hadisene yer vererek size sevgiler diyorum.