Hepimiz Çocuk Olduk

Kızım bana bir şey hatırlatmak istediğinde unutmamak için Whatsaap'tan yazıyor ki sabah uyandığımda görüyeyim ve on göre önlem alayım.

Bu sabah uyandığımda da sizinle paylaşacağım resimleri gördüm telefonumda. 

İki çocuğum var ve daha öncede bahsetmiştim. İki çocuğumun arasındaki yaş farkı 14. Kızım on dokuzunda oldu. Bazen arkadaş, bazen anne evlat, bazen de kedi köpek gibi kavga eden iki kişiyiz.

Oğlum beş yaşına girmek üzere ve zor bir kişiliği var. Kızımı ne kadar rahat büyüttüysem, oğlumda o kadar zorlanıyorum. Çünkü dediğim dedik ve çok inat. Çok zorluyor beni. Beni gördüğünde çok şımarıyor.

Aslında oğlum Berke tarafından baktığımda haklı buluyorum onu. Anne evde değil ve görebileceği kısıtlı zamanda ne yapmak istiyorsa onu yapmaya ve şımarmaya çalışıyor. Ben bana kalan zamanımda onunla ilgilenmeye çalışsam da yeteri kadar verimli olamadığımı düşünüyorum. 

Sen bir annesin ve senden fazla şey bekleniliyor. 

 

Günlük yaşamızda o kadar çok şeyle meşgul oluyoruz ve yıpranıyoruz ki, bazen çocuklarımızı ister istemez  ihmal ediyoruz. Ben öyle yapmadığımı düşünüyorum ama kızımdan bana geri bildirim geldiğinde anlıyorum. Çok yorgun erken yattığımda sohbet edemediğimizden yakınıyor. Haklı da...

Kaç yaşında olursak olalım, bizler birer çocuğuz aslında. Ben anneme bu yaşta şımarmak ve düşünülmek isteyebiliyorsam, oğlum ve kızım da benden aynı şeyleri istiyor. 

 

Sevgi, Sevgi, Sevgi Diyeceğim. Zaman yaratmak sizin elinizde.

Başka bir şey değil.

Çözüm basit çocuklarımızı sevelim. Doğrusu ve yalnışı da olsa her zaman sevilmeyi hak ediyorlar.

Bu yazı kızıma, tatlım Damla'ma...

Not: Resimler web'ten alıntırdır.