Pinokyo'nın Rüyası Kitap Yorumu

" Çünkü ev sen olmayınca çok boş geliyor. Çünkü önüme gelen herkesle kavga etmeye başladım. Çünkü günlerdir senin yatağında yatıyorum. Çünkü manyak gibi seni tişörtünü koklayıp duruyorum. Çünkü dakika da bir telefonumdaki resmine bakıp duruyorum. Çünkü seni acayip özledim." Yutkundu. " Bunlar yeterli mi?"

Yazarın bir kitabını seviyorsam daha önceki kitaplarını da okumak için sabırsızlanıyorum. Kalbim Sende Kalmış’la başladığım kitap serüveni Biz ile devam ettim ve şimdi de Pinokyo’nın Rüyasını bitirmiş bulunuyorum.

Doktor Ömer ameliyat sonrası hastaneden çıkıp evine doğru giderken trafikten bunalır ve ara bir sokağa girer. Birden aracının tavanında bir gürültü hisseder ve ön cama uzanmış bir el görür.

"Dua et burnun uzamıyor, yoksa senin ki aya çıkmıştı."

Mesleği gereği hemen müdahale etmeye başlar ve çatıdan düşen kızın intihar mı yoksa düştüğü düşüncesi ile Gazel kızımızın yardımına koşar. Uzun bir tedavi süreci başlar. Gazel üç ay buyunca kendisine gelemez. Kendisine geldiğinde de Ömer ile Gazel arasında çekim başlar.

" Hiç akraban yok mu?"

" Kimsem yok! Zaten eğer bir evde dert varsa, o evin kimsesi olmaz “

Çapkın Doktor olarak sürekli dedikodusu yapılan doktor civanımız Ömer Gazel’in hayatına girmesi ile büyük bir değişim gerçekleştirir. Romanın çoğunluğu Ömer ile Gazel’in arasında başlayan ilişkinin aşamalarından oluşuyor. Arada Ömer ile Gazel’in geçmişi ile ilgili bilgiler ediniyor iki karakteri daha çok özümsemizi sağlayan yazar son yüz sayfada adrenali biraz yükseltiyor ve roman bir bütünlükle final yapıyor. 

 “Oh canıma değsin iyi oldu sana!” Ömer diyorum.

Bu kadar çapkınlığa birinin dur demesi gerekiyordu ve Gazel noktayı koydu. Adam muma döndü, delirdi, kül oldu ve dağıldı. Hiç bırakmadı kızı, hep yanında durarak koruyup kolladı. Helal olsun. Gazel içinde diyebileceğim en güzel şey güçlü duruşu ve tek başına verdiği hayat mücadelesi. İkisi de çok güzeldi.

"Bir daha bana yalan söylemeyeceğine inandığım zaman sana Pinokyo demekten vazgeçeceğim."

Birbirlerine sataşmaları, dikleşmeleri, sevgileri çok hoştu. İki güzel karakteri bir arada iyice bize işleyen yazarımız olayları bizi romandan koparmadan bitirdi. Yine sevdiğim bir roman oldu ama birinciliği hala “Biz” elde tutuyor. Onun yeri, tadı bende bir başka.

Sırada başka bir Selvi Atıcı kitabı “Sen” var. Onu da yakın zamanda okuyup yorumlayacağım.

“Belki de gitmesi gerçekten iyi olacaktı. Her şeyden önce somurtuğu mu, öfkelendiği mi belli olmayan bu adamın bir hayatı vardı. Onun hayatına da çomak sokup duruyordu. Acıyla, eğer evde olmasaydı büyük ihtimalle sarı kafanın buraya sürekli geleceğini düşündü. Birde artık görmezden gelmekte zorlandığı hisleri vardı....”

Biz kitap yorumu merak edenler için bir tık